KATHAK

Bu kuzey Hindistan dansi klasik Hint müzigi ile içiçe geçmistirdir. Ayaklarin ritmik çevikligine tabla ya da pakhawai eslik eder. Geleneksel olarak öyküler Radha ve Krishna ile ilgilidir ve Natwari tarzindadir (o zamanki adiyla) fakat Mogollarin Kuzey Hindistan’i istila etmeleri dansi ciddi biçimde etkiledi. Dans Müslüman topluluklarin eglencelerinin bir parçasi haline gelince içerik olarak spiritüel yani azaldi ve eglence yani öne çikti. Nritta, yani saf dans yanina daha çok vurgu yapilirken abhinaya (ifade ve duygu) kismi daha az ifade edilir oldu.

BHARAT NATYAM

Bharatnatyam, artistik bir yoga (natya yoga) türüdür ve amaci somut boyut yoluyla ruhani yani ortaya çikartmaktir. Güney Hindistan’da en çok uygulanan Hint klasik danslari arasindadir.
Hindistan’da, Natva Shastra üstüne kurulu olan tüm klasik dans türleri arasinda en eski olandir. Tanrilar ve Tanriçalar siradan insanlarin anlayabilecekleri türde basit bir Veda yaratilmasi için Tanri Brahma’ya yakardilar, ki bu Kali Yuga döneminde özellikle önemlidir. Onlarin dilegini yerine getiren Tanri Brahma  Panchamaveda, Besinci Veda, ya da NatyaVeda’yi yaratti. Bu, dört temel Veda’nin en güzel taraflarini almisti. Brahma, Rigveda’dan pathya (sözcükleri), Yajurveda’dan abhinaya (vücut hareketlerinin iletisimle ilgili yanlarini, örnegin mimikler) Samaveda’dan geeth (müzik) ve Atharyaveda’dan rasa (anahtar hisler ve duygusal tarafi) alarak besinci Veda olan NatyaVeda’yi olusturmustur. Bu Veda’yi yarattiktan sonra Tanri Brahma onu aziz Bharata’ya teslim ederek ondan bunu dünyada yaymasini istedi. Tanri Brahma’nin bu emrine uyan aziz Bharata Natva shastra’yi yazdi. Bharata, Gandharava ve Apsara gruplari ile birlikte Shiva’nin huzurunda natya, nrtta ve nrtya’yi sergiledi. Bu da klasik Hint danslarinin artistik teknigi ile ilgili en etkili belge haline geldi. Bunlar arasinda özellikle Bharatnatyam ve Odissi öne çikar. Ayrica, "Bharatnatyam“ terimi ismini kismen aziz Bharata’dan almistir.  
Natya Shastra söyle der, “Dünya hirs ve arzu, kiskançlik ve öfke, zevk ve aci içinde bogulmusken, insanlar Yüce Olan’dan (Brahma) herkesin seyredip dinleyebilecegi bir eglence türü yaratmasini istediler. Kutsal yazitlarin dili çok agir ve karisik oldugu için kitleler onlardan zevk alamiyorlardi. Bharatnatyam’in kökeni ile ilgili bir diger yorum ise Tanriça Parvati’nin bu dans sanatini seytan Banasura’nin kizi Usha’ya ögrettigi yolunda. Usha da bunu Tanri Krishna’nin dogdugu yer olan Dwaraka sehrinin Gopikalarina miras birakti. Tanri Shiva’nin kendisi en Yüce Dansçi!dir ve tüm Evren O’nun Tanrisal Dansidir. Tanriça Parvati onunla birlikte dans eder.

KUCHIPUDI

Bugün halen var olan ve Sanskrit dram gelenegi ile en yakindan bagdastirilabilecek dans drami Kuchipudi ‘dir. Bu tür ayrica Bhagavata Mela Natakam olarak da bilinir. Kuchipudi dansi Güney Hindistan’da bulunan Andhra Pradesh eyaletinde bu isimle taninir. Kuchipudi adini Kuchelapuram köyünden alir. Burada büyük ögretmenler ve sanatçilar bu dansi besleyip bir repertuar hazirladilar ve bu dans teknigini islediler. Kuchipudi teknigi hizlik ritmik ayak manevralari ve heykelimsi vücut hareketlerinden faydalanir. Özel bir tarzi olan mimikler el figürleri ve derin yüz ifadeleri gerçekçi bir oyun ile birlestirilir. Kuchipudi’ye Karnatik müzik eslik eder.

RAAS LEELA

Brindavan’daki kutlu hizmetkarlarin (Gopiler ya da Gopikalar) Krishna’ya olan coskulu adanmisliklari , ve aralarinda en öne çikan Radha’nin adanmisligi madhura-bhakti (Sevgi yoluyla adanmislik) nin tüm zamanlardaki en iyi örnegidir. Bu bhakti’yi temsil eden pek çok efsane ve resim Hindistan’in her yanina resim ve heykel alaninda yayilmistir. Radha-Krishna hikayesinin ilk siirsel ifadesi Jayadeva (MÖ 12. yy)’ya ait olan Gita-Govindam’da yer almisti. Bu siirin baskahramani Krishna’nin çok sevdigi Radha’dir. Dua haricinde hiçbir kelime konusmazdi. Krishna’nin yönü haricinde hiçbir adim atmadi. Sadece Krishna’yi gördü ve O’nu duydu. Çevresinde kim olursa olsun sadece O’ndan bahsetti, O’nunla ve O’nun için konustu. Krishna onun kalbini tamamen doldurmustu.
Bu muhtesem siire büyük saygi duyulur ve özellikle kalabaliklarin Bhajan söyledikleri zamanlarda Hindistan’in her yerinde söylenir. Onu söyleyenler genelde çok yüksek cosku yasarlar. Jayadeva’nin bu lirik eseri sinir tanimayan güzel bir siirdir. Bhakti gelenegindeki ruhani siirlerin merkezidir . Tanri’nin kendi yazdigi bir siir olarak taninir. Bu siirle baglantili olan sarki ve dansin sadece müzigi ve dansi degil fakat Radha ve Krishna’nin arasindaki sevgiyi anlatan lirik kismi da çok sürükleyicidir.